همه ی زندگی، همه ی عمر، همه ی هستی، همه ی دل، همه ی وجود، به حکم «کُلُّ نَفسٍ بِما کَسَبَت رَهینه*»، رهین گوشه ی چشمی از لطف و عنایت توست. تمام دار و ندار دل، در تب و تاب همان طرفة العینی است که «تو» -عموی خوبان! عموی سادات! فرزند فاطمه (س)! شیر دل ام البنین!- نگاهش کنی. بین این دل و «تو» حکایتی است که جز به اشک و سکوت نمی شکفد... دست های گره خورده به دامان بلندت را دریاب...
پ.ن. فضل الله، خدا گفت و همه عالم دید
شاهد از علقمه آورد به بزم آرایی...
* سوره مدثّر- 38
